Op de vernissage van een recente solo-tentoonstelling, vertelde Lucie Van der Gucht (architecte en jarenlang docente aan meerdere Academies) het volgende over het tentoongestelde werk van Els Vanassche :

Dag Els, dag Roel, 

Welkom geliefd publiek.

'Een beeld zegt meer dan duizend woorden', zegt een oosters spreekwoord.

U begrijpt dat het moeilijk wordt het fascinerend werk van Els Vanassche met duizend woorden toe te lichten. Het ontbreekt Els nochtans niet aan woorden. Het is haar vak.

Meer dan een vak is haar passie: 'schilderen'.

Toen ik vorige week het aanbod van de werken kwam bekijken, schreef ik onmiddellijk een aantal tref-woorden op : gelaagdheid, sporen, reliëf, suggestie, gevoelig, diepte, Italië, Altamira.

Heel subtiel is de combinatie van abstractie aangevuld met figuratieve elementen. Het figuratieve (de stier, de menselijke gestalte...) doemt op in de abstracte context als vage geheugenresten. Geen krampachtige verplichting aan het onderwerp. Het onderwerp ontstaat al schilderend.

Het naakt op de rug gezien is anoniem (Finestra, Lectuur in blauw...), de ogen overschilderd (Long Tribal Dance).

Laat Els ons maar gedeeltelijk toe in haar universum … of krijgen we plaats om in te vullen ?

Hetgeen werd weggelaten, spreekt hier sterker dan hetgeen werd toegevoegd.

Letterlijke geheugenresten zijn de foto’s en tekstfragmenten die worden toegevoegd en overschilderd om ze deel te maken van het beeld, misschien om ze te vervagen of slechts te suggereren.

Door het aanbrengen van de ene laag op de andere, telkens met een andere structuur en intensiteit, wordt een diepte gesuggereerd waarbinnen het figuratieve een ruimtelijke context krijgt.

Els werkt met acrylverf en gebruikt dit medium ook in al z’n mogelijkheden. Elke borstelstreep laat een dynamiek aan sporen na. Je voelt de kracht waarmee het doek werd aangezet, zelfs als de verf transparant werd aangebracht. Soms werd medium toegevoegd om met reliëf een krachtig spoor op het doek achter te laten. Vaak zien we hoe in natte verf een figuratieve lijn werd ingekrast.

Het canvas blijft zijn rol spelen als drager, zelden wordt het doek dichtgeschilderd. Het kan ook geen toeval zijn dat het schilderij niet ophoudt bij de lijst. Ook de rand speelt mee (soms werd met opzet een spatie gelaten tussen lijst en doek).

Het zal ook geen toeval zijn dat sommige werken een Italiaanse titel kregen.

In haar monochrome werk (Giallo, Oro, Chocolat ...) werkt Els vaak in zuiderse okers en sienna. De monochromen zijn nooit plat, ook al is hun figuratieve toevoeging slechts lineair (Giallo), of bijna abstract (Blue Moon). De gestalte draait, de maan straalt...

De achtergronden hebben iets Altamira-achtigs. Hoe langer je er naar kijkt, hoe meer het bloot geeft.

Bezield is haar recent werk (de kleurrijke reeks waartoe Anger Management behoort) waarbij het krachtige koloriet van bijna complementaire kleurvlakken naast elkaar worden geplaatst en het figuratieve een bindende kracht heeft. Dit werk heeft iets gedecideerds, direct, in één beweging neergezet. Geen tijd tussen de verschillende lagen... De tekening er druipend nat bovenop geplaatst.

Dat Els vaak in reeksen werkt, is precies een bewijs van haar gedrevenheid. Het vorige werk voedt hier het volgende. Het ontwikkelt zich verder. Het volgende vertelt meer dan het vorige.

Als ik het werk van Els zie, zie ik Els aan het werk die met fysieke geste, in een breed gebaar, haar gevoelens op doek zet.

Ik ben ervan overtuigd. Dit wordt vervolgd !

Geniet ervan.

Lucie Van der Gucht

bij de opening van de expositie Els Vanassche in Expo 17-A